Bobby Patterson - I got more soul

Bobby Patterson een artiest waarvan ik tot voor kort slechts twee verzamel cd’s in mijn bezit had, taking care of business op het Kent label en het door Charly records uitgebrachte I get my groove from you. Op taking care of business staan een mooi aantal opnames uit de jaren zestig, het door Charly uitgebrachte album vind je een aantal juweeltjes uit de jaren zeventig. Veel weet ik niet van Bobby af, behalve dat hij een paar jaar dj is geweest voor het radio station KKOA 730 Am en vroeger platen van onder andere Fontella Bass en  Chuck Jackson heeft geproduceerd. In  2002 nam de man nog een live album op in de Longhorn Ballroom. Nu is er dan een mooi glimmend schijfje verkrijgbaar met de titel I got more soul uitgebracht op het Omnivore label. Mensen die nog geloven en vertrouwen hebben in de muziek die ze uitbrengen, terwijl er ook artiesten zijn die uiteindelijk er  voor kiezen om hun nieuwe album in eigenbeheer uit te brengen omdat ze niet datgene willen doen wat de platenmaatschappij van ze verwacht. 

 

Ik ben een liedjes schrijver zingt Bobby in poet, waar hij refereert aan dat hij vroeger liedjes voor anderen geschreven heeft en de gitaar van Albert King heeft laten zingen. Dat hij goede liedjes voor anderen schreef bewijst het everybody’s got a little devil in their soul dat in begin jaren zeventig door Tommie Young is opgenomen, die hij toen contracteerde voor het Soulpower label waar hij in die tijd mede eigenaar van was.

Sommige mensen zijn geen liefde waardig en willen alleen maar van je profiteren zonder dat ze van je houden en alleen uit zijn op je geld in your love belongs under a rock en Bobby meent het. In I know how it feels vertelt hij over zijn liefdesleven in zijn jongere jaren I let a good thing slipped through my hands terwijl in het meer funky achtige It’s hard to get in hij zingt over hoe moeilijk het is om iets wat op de klippen gelopen is weer te herstellen is. Gedumpt worden is heel gemakkelijk maar bewijs dan maar is je onschuld en dat je spijt hebt. 

De titel It’s hard to get back in zou bewijze van spreken ook zo over zijn muzikale carrière kunnen gaan, want als je eenmaal een tijdje niet meer in de spotlights heb gestaan moet je als muzikant keihard werken om je nieuwe album onder de aandacht te krijgen. Diepe soulballads let me heal it afgewisseld met wat meer funky soul zoals het titel nummer van de cd. Het is overduidelijk dat Bobby nog steeds soul heeft en zijn boodschap is meer dan duidelijk can you feel me, maar of hij meer soul heeft dan al die artiesten waar hij over zingt in I got more soul, een antwoord op we got more soul van Dyke & the Blazers, dat mag je zelf beoordelen, maar I got more soul behoort wel tot een van de betere soul cd’s van dit jaar. ****

Het lijstje van ...... Joanne Shaw Taylor en Jimmy Lafave

Het lijstje van ….. en op dat lijstje stonden onder andere Joanne Shaw Taylor en Jimmy Lafave, die onlangs te zien waren in de Northsea jazzclub. Muziek die je overdag op de bekende zenders niet zal horen, omdat die muziek niet tot de doelgroep behoort, wat natuurlijk pure onzin is, muziek is in mijn ogen niet aan een leeftijd gebonden. Joanne Shaw Taylor is een pittige tante die naast een gevoelige ballad ook een stevig portie bluesrock speelt. Blues zelfs radio 6 draait het amper, terwijl het voor sommige artiesten zoals Joe Bonamassa inmiddels big business is geworden. Heeft op Pinkpop en diverse grote festivals gestaan en zal ongetwijfeld meer verkocht hebben dan sommige artiesten die in een hitparade staan en nog hoor je zijn muziek niet op de bekende zenders. Van Joanne Shaw Taylor die afgelopen zaterdag in de Northsea jazzclub stond kocht ik onlangs haar laatste studio album the dirty truth op vinyl, een album wat gerust tot een van de betere bluesplaten van dit jaar gerekend mag worden. Jammer dat ze live niet boven het niveau van haar platen uit stijgt, had het gevoel dat de bassist een paar keer te laat inzette, gelukkig maakte haar rauwe stem en gitaarspel, evenals het sfeervolle toetsenwerk, veel goed. Na anderhalf uur en een korte toegift slechts èèn nummer die naar mijn idee te snel afgeraffeld werd, alsof ze de laatste trein nog moesten halen, was de show over. 

Negentig minuten die niet onaardig waren maar op mij niet de indruk maakte om haar nog een keer live te zien, dit was anders bij het optreden van Jimmy Lafave die een paar dagen later in dezelfde club stond. Jimmy Lafave die net zoals een Steve Earle niet in èèn hokje is te plaatsen, of het nu rock & roll, blues, folk of welke muziekstijl dan ook is, hij heeft het gewoon en stopt zijn hele ziel in zijn muziek. Deze avond draaide het dan ook twee uur lang om de muziek, met een meer dan uitstekende begeleidings band waar de gitarist John Inmon en de toetsenist/accordeon speler Radoslav Lorkovic de ruimte kregen om hun ziel en zaligheid in hun spel te leggen. Wat een goed ingespeelde band vergeleken met de begeleidings band van Joanne, hiervoor ga je nu naar optredens. Geen egotripperij of ellende lange solo’s maar alles in dienst voor de muziek. Jimmy die vroeger wel is de onbekende Bruce Springsteen werd genoemd doet niet onder voor de Boss, heeft dezelfde power op het podium en hoort thuis in een uitverkocht Paradiso. Het was stil in de Northsea jazzclub totdat Jimmy het laatste nummer voor de toegift have you ever seen the rain inzette waar het publiek spontaan mee begon te zingen. Een legendarisch optreden om niet meer te vergeten, waren alle concerten maar zo! Kippenvel.

The Tibbs - Cleaned out

Las onlangs in een blog dat het nummer think (1957) van de 5 Royales gezien word als het eerste funk nummer wat ooit is verschenen. Ver voor dat James Brown deze stijl populair maakte. Rauwe soul met een funky randje erom heen. Ook de Nederlandse formatie the Tibbs hebben zich laten inspireren door vroegere tijden. Op het in eigenbeheer uitgebrachte album Cleaned out op het Sub 45 records staan acht nummers, waarvan er zes door de zangeres zijn geschreven en twee covers, 96 tears een hit in 1966 voor Question Mark & the Mysterians en baby call on me geschreven door Don Juan Mancha het meest bekend in de uitvoering die Wilson Pickett in 1963 opnam voor het label Double L Records.   

Als het schijfje eenmaal in je lade van je cd speler is aanbeland en de eerste klanken van Cleaned out uit je boxen denderen, was het eerste wat in mij opkwam uit welke kroeg hebben ze die zangeres vandaan geplukt? Elsa Bekman zingt voor een 23 jarige alsof ze al tig jaar in het vak zit diverse drank en drugs problemen overwonnen heeft, het is doorleefd geloofwaardig emotioneel rauw powerful zoekt alle uitersten op en gaat nooit te ver ze blijft zingen. Een zangeres die soul in der strot heeft en echt kan zingen. Kunnen veel dames die zeggen soul te zingen nog een voorbeeld aan nemen. Muzikaal doen de Tibbs niet onder voor al die succes volle formaties uit het buitenland die ook deze muziek spelen, kunnen zo in het voorprogramma van bv een Sharon Jones en dan zijn ze gelijkwaardig. Terwijl Sharon Jones op dit moment toch op het podium de vrouw is, die in mijn ogen nog meer power heeft dan dat Tina Turner ooit op het podium heeft gehad. Titel nummer van de cd en footprints in the sand zijn door het Duitse label Tramp records in een beperkte oplage op een 45 toeren single uitgebracht. Cleaned out is een album geworden dat een klein half uur pure rauwe soul laat horen dat doordrenkt is met een smerig vet funky randje erom heen. ****