Helemaal Melkweg

Afgelopen zaterdagavond stond de Melkweg in het teken van helemaal Melkweg, door het hele gebouw werden er voorstellingen gegeven of films vertoond. De lage entreeprijs deed je even vermoeden weer in de jaren 80 terug te zijn, tegenwoordig betaal je voor een beetje artiest al gauw € 25 of meer. Al wachtende in de rij om naar binnen te mogen werd ik door iemand herkend die mij schijnbaar ooit is foto’s heeft zien maken bij een concert, en vroeg of ik mijn toestel bij me had. Mijn antwoord was nee had me voorgenomen is lui op een stoel naar het concert van William Bell te gaan kijken. De man was eerder die week al te gast bij Radio 6 en het voor Europa meest toon aangevende programma  wat betreft soul muziek Fingerpoppin soul, waarvan je de uitzendingen op Mixcloud terug kunt luisteren. 

Neem plaats in de bioscoopzaal aan het begin van de rij zak lekker onderuit met gestrekte benen in afwachting van de film Take me to the river. Tuurlijk was de steun en toeverlaat van een bekende tv presentator er ook en kregen we zelfs nog een voorwoord, want hij had die film ja dat geluk heb je als een bekende bnn’er bent al gezien. Als muziekliefhebber voor mij niets nieuws wat hij vertelde, had liever dingen gehoord over de kleine labels en onbekende artiesten die voor die labels hebben opgenomen. Maar ja bij festivals gaat alles via een strak schema en daar was dus geen tijd voor.

Terug naar de film. Mooi om de inmiddels overleden Bobby Bland te zien hoe hij een kind zangles geeft. Otis Clay met een hele jonge rapper die de show steelt. Hoe de niet blanke man of vrouw vroeger gediscrimineerd werden, de eerste band Booker T and the Mg’s waar blank en zwart samen muziek maakten. Ik heb die tijd niet meegemaakt dat zwarte mensen zo behandeld werden en niet samen met de blanke medemens door dezelfde deur mochten. De eerste zwarte man die ik zag in mijn leven was op de hoesfoto van het door Oliver Nelson geproduceerde album Hoochie Coochie Man van Jimmy Smith en wat kon die man waanzinnig spelen op zijn hammond. Na afloop van de film was er nog een interview met William Bell en de zoon van Willie Mitchell wat niet zo heel veel voorstelde een soort dwdd maar dan in de bioscoop, vond het niks toevoegen aan de film die zojuist vertoond was.

Op naar de Rabozaal daar ging William Bell tenslotte optreden. De set werd geopend met een instrumentaal nummer door de Alfredo Brothers alvorens Peter Koorn het podium betrad. Bij de aankondiging van Big Baby Tameeka moest ik even denken gezien haar omvang aan een in Nederland wonende zangeres die de media ons nu door de strot probeert te duwen en wekelijks in een tv programma verschijnt. I’d rather go blind deed ze niet onverdienstelijk maar ik vind haar ook niet een echte leadzangeres waar ik een avondvullende voorstelling van zou kunnen uitzitten.

Eindelijk betreedt William het podium en opende zijn set, nou van een setlist kon je eigenlijk niet spreken hij zong maar twee nummers, met het nummer Knock on wood waar Eddie Floyd niet onderuit komt om te zingen als hij op een podium staat. In het nummer kregen de bandleden ook ruimte  voor een solo. Daarna zong William nog de klassieker I forgot to be your lover ook dit nummer werd iets langer uitgesponnen, maar op een gegeven moment gewoon werd verknald door de diskjockey die een plaatje op zette. Respectloos naar de artiest toe. William Bell is toch een artiest waar je respect voor mag hebben, heel belangrijk geweest voor het Stax label en misschien wel een net zo’n goede zanger in ieder geval net zo belangrijk als Otis Redding dat toen is geweest. Als je van te voren weet dat je maar een korte speeltijd krijgt begin dan meteen met William Bell daar kwamen de bezoekers voor om hem minstens een uur te horen zingen. Als ik van te voren had geweten dat de man maar een minuut of tien misschien zijn het er 1 of 2 meer geweest dan was ik niet eens gegaan. 

Hebben we eindelijk is een soulartiest die er toe doet dan krijg je zoiets. De soulartiesten die dan wel in Amsterdam optreden zoals een Bettye Lavette en Betty Wright die stellen live zo teleur dat je het na èèn keer het wel weer gezien hebt. Waar zijn de tijden gebleven van weleer dat de Waylo soul revue in Paradiso stond en er meer dan dik twee uur gespeeld werd. Of een Junior Walker ondanks dat je wist wat de man speelde elke keer weer zo’n geweldig show neer zette waar de power van afspatte of zijn leven er vanaf hing. 

Strak schema dat is wat bij elk festival aan de orde is om elf uur mochten de Tentempies de tijd vullen tot middernacht met hun mix van ska en reggae. Ondanks dat ze in een taal zingen die ik niet versta zetten ze de zaal wel in vuur en vlam, ze zouden zo op het top 40 festival wat met Pinksteren in Geleen gehouden word kunnen staan. Maar goed daar zijn ze niet bekend en niet commercieel genoeg voor, boeken liever voor de zesde keer Anouk, die op haar laatste album naar mijn idee niet echt op dreef is en het liedje wat ze voor het songfestival geschreven heeft het is catchy maar verveeld snel als je het te vaak hoort.  Helemaal Melkweg was voor de echte soulliefhebber deze avond Helemaal Niets!