Buiten schijnt de zon maar in de muziekwereld regent het de laatste tijd mooie nieuwe muziek. De soul ontdekking van dit jaar tot nu toe is wat mij betreft Michael Kiwanuka die met home again een veel belovend album heeft afgeleverd. Michael is zo’n zanger die Aloe Blacc al heeft doen vergeten. Hoor je nu al zeggen wie was/is Aloe Blacc ook al weer, ja dat was die man die met I need a dollar een bescheiden hitje had en live teleurstelde. Michael Kiwanuka is een zanger onder de zangers waarvan er eens in de zoveel tijd er een van opstaat, waar je naar gaat luisteren. Goed ik had dan nog net niet het gevoel wat ik wel had toen ik voor de eerste keer Donny Hathaway hoorde maar hij komt er wel heel dicht bij in de buurt. Back home is zo’n plaat die bij een beetje soulliefhebber in de kast behoort te staan, zal me niet verbazen als dit album een van de beste soulplaten van dit jaar gaat worden. Jammer dat de platenmaatschappij er twee versies van op de markt heeft gebracht, want als liefhebber wil je toch de luxe editie hiervan hebben en niet de enkele cd. Op de bonus cd staan 5 nummers van de indrukwekkende Ethan Jones Sessions.
Het is me de laatste jaren opgevallen de hoeveelheid bandjes die terug grijpen naar de soul funk van eind jaren 6o begin jaren 70. De Bamboos, Nick Pride and the Pimptones of uit eigen land de Soul Snatchers zijn daar goede voorbeelden van, aan dit rijtje kan ook Jezebel Sextet toegevoegd worden. Instrumentale funky soulnummers afgewisseld met vocale bijdrage van Paris Ruel en Liz Swain. Twee zangeressen die ver boven de middelmaat van de gemiddelde artiest die in een hitlijst staan zingen. Let me come within gezongen door Paris Ruel is een nummer dat wel degelijk hitpotentie heeft, het is inieder geval een kraker voor op de dansvloer. Lift it up klinkt als een van de beste soundtracks van een hedendaagse blaxploitation film, nieuw is het niet maar het klinkt net zo opwindend rauw vet zoals het lang geleden ook klonk.
Al een tijdje uit is het album the real deal van Sharon Lewis & the Texas Fire uitgebracht op het Dellmark label. In de openingstrack what’s really going on trekt ze fel van leer en vraagt ze zich af wat er aan de hand is in haar land/plaats. Keihard werken en aan het eind van de maand je loonstrook ontvangen dat niet veel voorstelt omdat je te weinig overhoudt om leuke dingen te doen. Gaan we soms weer terug naar de kloof tussen arm en rijk? Eigen nummers afgewisseld met een aantal covers. Toen ik las dat ze don’t play that song welke we kennen van Aretha en Ben E King en Ain’t no sunshine Bill Withers op het schijfje had gezet dacht ik eerst weer een artiest met de zoveelste cover van die nummers, Maar nadat ik het album gehoord had moest ik mijn mening bij stellen. Aint no sunshine hier in een fantastische reggae uitvoering met aan het einde van het nummer nog wat vette dubs zou zelfs menig reggae liefhebber kippenvel bezorgen. Denk dat Bill maar wat trots is op zo’n uitvoering. Ook don’t play that song onsterfelijk gemaakt door Aretha is op haar lijf geschreven. Sharon heeft een stem met een gouden ruw randje erom heen, die als het nodig is ook nog even bruut kan uithalen zonder in herhaling of geschreeuw te vervallen. Artiesten als Koko Taylor, Big Mama Thornton of een Etta James bv hadden dat ook. The real deal is een blues abum geworden welke doordrenkt is met soul vergelijkbaar met de laatste platen van Tad Robinson. Wat Sharon Jones voor de soul is is zij voor de blues Sharon lewis is de real deal van de huidige generatie blueszangeressen.
Ook tot die top behoort Janiva Magness stronger for it is alweer haar achtste studio album en voor mij het zevende album dat ik van haar heb aangeschaft. Blues ain’t pretty ontbreekt nog in mijn Janiva collectie, heb ik toch nog een doel om op de eerstkomende platen/cd beurs er naar te zoeken. Ik heb haar pas laat ontdekt, haar debuut album verscheen al in 1999, toen ze in 2006 het album do I move you uitbracht. Een album afgewisseld met blues en soul , het nummer wat me toen het meest raakte you were never mine heb ik nog gedraait toen ik te gast was in het radio programma Fingerpoppinsoul. Stronger for it is het derde album van haar dat vershenen is op het Alligator label. Wederom een uitstekende mix van blues en soul nummers. Of ze nu een nummer van Tom Waits make it rain of een cover van Buddy Miller dirty water zingt, ze maakt ze zo eigen, geen kopie of keurig na gezongen ja en als je de openingstrack there it is heb gehoord zou je willen dat ze is een heel album opneemt met eigen geschreven liedjes. I won’t cry is een mooie bluesy ballad die ook niet zou misstaan op een album van Mavis Staples. Blues with a gospel feeling. Stronger for it is misschien wel Janiva Magness beste album tot nu toe, een plaat die na elke draaibeurt steeds beter en beter wordt. Stronger for it behoort wat mij betreft nu al tot een van de beste bluesplaten van 2012.
