The Soul Snatchers scratch my itch

Het is me opgevallen dat steeds meer artiesten de tijd nemen voor een volgend album. De tijd dat er elk jaar een nieuw album moet verschijnen van een artiest behoort wat mij betreft tot het verleden. Hoewel er nog steeds mensen zijn die bij een grote platenmaatschappij werken, die vinden dat er van sommige artiesten elk jaar op zijn minst èèn nieuw album in de winkel verkrijgbaar moet zijn, en als de artiest niet met iets nieuws komt brengen ze vaak een overbodige verzamel cd uit. 

De Soul Snatchers hebben voor hun nieuwe album ruimschoots de tijd genomen, als je de bandleden volgt via de sociale media sites weet je dat ze druk zijn geweest met diverse andere projecten.  Veel veranderd is er niet sinds hun debuut album Sniffin’ and Snatchin’ instrumentale soul/funk afgewisseld met vocale tracks. De nummers soul to soul en good & plenty verschenen in 2009 al op een vinyl single, met name good & plenty geeft je het Motown gevoel  zoals dat klonk eind jaren zestig. 

Op the right track verklaart Curtis T zijn liefde voor de muziek we're moving on the right track leef je uit op dit nummer en vergeet even alle ellende. In show me love zingt JImi dat de ander zijn liefde opnieuw moet bewijzen en dat jij de ware bent  en geen ander. De openingstrack op kant b finish what you started geeft precies weer wat de Soul Snatchers gedaan hebben, op dit album leveren ze geen half werk maar gaan ze er voor de volle 110% er tegen aan. Scratch my itch is een album geworden dat swingt het is rauw vet ongepolijst nergens glad gestreken van hoor is hoe mooi ik kan zingen, pure emotie dat is wat je hoort op dit album. 

De muziek jury beschuldigt de Soul Snatchers dan ook van het wederom maken van een on Nederlands waanzinnig goed album. Zou zo zeggen kom van die luie stoel  af trek je schoenen aan en volg het voorbeeld van Jimi in de clip who  I am, ga naar de betere platen/cd winkel en schaf dit weergaloze album aan en geniet maar denk aan de buren. Ga ik ondertussen nadenken of ik niet iemand weet in mijn vriendenkring die van het mooie vinyl er mp3-tjes voor op mijn Ipod kan maken, want een gratis download van het album in mp3 formaat zit niet bij de vinyl uitgave

The Soul Snatchers live Paradiso 9-2-2012

De Soul Snatchers zag ik voor het eerst toen ze hun debuut album Sniffin’& Snatchin’presenteerde in de bovenzaal van Paradiso datum 18 januari 2008, vier jaar later zie ik ze weer. Nieuwe plaat en een nieuwe toetsenist. Frank Montis die nog wel op het nieuwe album te horen is, is er niet meer bij. Als ik even na tien uur bij Paradiso arriveer is het eerste wat me opviel dat er dranghekken voor de deur stonden, niet voor de band die ik ga zien maar voor de artiest die het naprogramma mocht verzorgen in de grote zaal. Lang geleden in het begin van de jaren 80 toen de Dead Kennedys in Paradiso optraden stonden er ook dranghekken voor de deur. Een week eerder namelijk bij een optreden van Steel Pulse liep het uit de hand bij de ingang, toen stond er opeens iemand met een mes te zwaaien dat hij het te lang vond duren voordat je naar binnen mocht.

Dranghekken geven me vaak het gevoel dat je ook gefouilleerd gaat worden. Nu kon ik zo naar binnen lopen nadat mijn ticket gescand was. Een andere medewerker attendeerde mij erop dat ik mijn kaartje nog moest laten scannen, nadat hij hoorde dat dat al gebeurd was wenste hij me nog een prettige avond. Even later sta ik in de bovenzaal zie dat de band nog aan het sound checken is. De zaal is net zoals vier jaar terug goed gevuld. Na een korte soundcheck begon meteen de show geen aankondiging of wat dan ook. Ze hadden al een tijdje niet meer gespeeld, maar daar was niks van te merken, vanaf de openingstrack finish what you started van het nieuwe album scratch my itch stond het optreden als een huis. Beperken sommige artiesten bij een album presentatie zich alleen tot nieuwe nummers, de Soul Snatchers vergaten ook het oude werk niet. Na twee instrumentale nummers mocht Curtis T het eerste deel van de set zingen. Wat klinkt on the right track toch ontzettend groovy je zou haast denken dat Bootsy daar een partij stond te bassen op dat kleine podium.  

Jimi Bell Martin heeft net zoals Charles Bradley goed gekeken naar een  van zijn idolen James Brown. Wat een stem heeft die man hij weet net zoals Curtis T het publiek op te zwepen zonder in herhaling te vallen. Als Jimi Soul to soul en people people zingt dan gaan bij de meeste mensen de voetjes van de vloer, niet bij mij, dansen is niet mijn sterkste kant, ik probeerde een foto te maken, die helaas  mislukte. 

Tegen het einde van het optreden kwam Curtis T nog eenmaal het podium op om de set af te sluiten. Good & Plenty welke in 2009 al als single was verschenen en ook op het album scratch my itch is terug te vinden, was voor mij een kippenvel moment. In het lang uitgesponnen off the hook lieten de Soul Snatchers ook horen een staaltje roots reggae te kunnen spelen alsof ze al jaren niets anders doen. Na good foot down was het dan ook afgelopen, geen toegift kreeg het publiek helaas niet de kans voor, de fantastische dj zette meteen de muziek in. Teleurgesteld was ik daar ik nog wel zo goed geoefend had om soul party te gaan schreeuwen voor de toegift. Maar de vijf kwartier dat de band op het podium heeft gestaan was wel een hele grote soul party.

De show die de Soul Snatchers neerzetten verdient wat mij betreft meer publiek. Dit kan ik wel schrijven en zeggen maar invloed heeft het niet. Die paar mensen die de moeite nemen om deze blog te lezen zijn het misschien wel met me eens, maar ik denk dat ze bij een eventueel volgend album weer in de bovenzaal staan. Laura Vane stond vorig jaar toch ook in een kleine maar wel leuke zaal de Badcuyp terwijl zij net zoals de Soul Snatchers het verdienen om in grotere zalen te spelen. Sharon Jones verkocht Paradiso pas uit toen een bekende dj op tv zei dat ze goed was. De Soul Snatchers doen live toch echt niet onder voor  de Dap Kings het enige verschil is, maar dat is mijn mening, is   dat de Soul Snatchers wat mij betreft een betere blazers sectie hebben.

Als ik Paradiso even na twaalven verlaat zie ik een rij wachtenden staan voor het nachtconcert van D’Angelo die tot ver voorbij de Balie reikte. Met een goed gevoel ga ik naar huis, heb tenslotte toch het leukste misschien wel de beste Nederlandse soulband van dit moment gezien en nog wel voor een betaalbare prijs.

Julian Sas - bound to roll

Buiten vriest het en heerst er nu de vraag komt ie wel of niet.  Als we de media mogen geloven is zo’n beetje heel Nederland bevangen met de elfstedenkoorts ik niet. Bij mij thuis is sinds het begin van deze maand het bluesvirus toegeslagen. De warme blues klanken van Julian Sas nieuwe album bound to roll klinken met grote regelmatig uit de speakers. Meer dan 2 jaar werk zit er in het nieuwe album en dat hoor je ook terug in de muziek. Het is Julian meest gevarieerde album tot nu toe.  

Dertien nummers waarvan de openingstrack tevens single life on the line gratis van zijn site kan downloaden. De verkorte versie van dit nummer is als een soort bonus track aan het album toegevoegd. Ze blijven het proberen om zijn muziek gedraaid te krijgen, een paar jaar terug verscheen er van Julian ook al een single a light in the dark die je ook amper op de radio hoorde. Programma’s op lokale zenders gemaakt door liefhebbers die draaien zijn muziek wel, maar de kans dat 3fm of een commerciële zender tijdens kantoor uren life on the line gaan draaien acht ik heel klein. Al die zenders zitten vast  aan een of andere hitlijst en daar wijken ze niet vanaf.  Door de single gratis als download aan te bieden is de kans wel groter dat mensen die voor het eerst kennis maken met zijn muziek, de fan koopt het album toch wel , naar de winkel gaat om de cd aan te schaffen. Rauwe blues afgewisseld met mooie ballads, burning bridges zou een goede keuze zijn voor een eventuele tweede single. Tevens bevat dit album drie covers die hem op het lijf zijn geschreven. Een van de nummers op dit album heet the blues won’t stay waarin Julian zingt I am just trying to save this day but I don’t mind what people gonna say. Hoe slecht het ook gaat blijf in jezelf geloven eens komt de ommekeer het geluk het succes en bereik je misschien de dingen of een deel daarvan die je voor ogen had. 

Bound to roll is een album geworden waar de muziek voorop staat, en daar waar nodig aangevuld wordt met een hammond of een bluesharp. Rory Gallagher is een van zijn helden en wat mij betreft is Julian net zo goed. Of er nog een betere bluesplaat gemaakt in Holland dit jaar gaat verschijnen daar heb ik mijn twijfels over. Julian Sas is de blues en als je hem ooit live gezien hebt kan je dat alleen maar beamen. Hopelijk krijgen de fans ook nog is de kans om de man akoestisch aan het werk te zien, misschien iets voor een van zijn volgende projecten, waarom niet is een akoestisch album uitbrengen. Want elk genre die met de blues te maken heeft van akoestisch tot bluesrock  als Julian het zingt lijkt wel in goud te veranderen, zo gemeend en ontroerend. Als zijn volgende album dezelfde kwaliteit heeft als bound to roll wil ik er best wel weer zolang opwachten. Kippenvel blues!

Voor Joe Bonamassa stroomt heel Carré vol waarom binnenkort niet voor Julian Sas?