Janelle Monae 21-2-2011 the Max

Fingerpoppinsoulman Harry klaagde laatst dat de aanvangstijd van concerten steeds vroeger is, dit moet Monae gehoord hebben haar show begon een uur later dan de aangegeven tijd op het concertkaartje. Klokslag negen verschijnt er een in keurig zwart geklede man op het podium, die mij deed denken aan een begrafenis ondernemer uit de strip Lucky Luke. Het publiek mocht Monae Monae schreeuwen wat een saai begin van een optreden. Niet lang daarna verschijnt de band en Janelle geflankeerd met twee dansers aan haar zijde op het podium. Janelle en de dansers waren gekleed in een zwart gewaad, waarvan Janelle voor mijn gevoel de beul was. Dacht dat mijn laatste minuut was ingegaan en straks de strop om mijn nek kreeg omgehangen. 

Haar stem klinkt ook op het podium fantastisch, maar wat een poeha erom heen. Groot deel van haar show voert ze kleine sketches op wat mij terug deed denken aan het optreden van de Dolly Dots in Paradiso. De Dots deden op het podium ook hun videoclips na, maar de Dots hadden een veel jonger publiek die dat leuk vonden dan Janelle. De band van Monae leek soms meer op een show band. Als ik de bassist op een ingetogen nummer dusdanig zie bewegen alsof hij op Billie Jean van Michael Jackson staat te dansen denk ik bij mezelf het ritme gevoel is bij hem ver te zoeken. Janelle heeft ook een hobby zo bleek schilderen maar val daar je fans niet mee lastig. 

Persoonlijk had ik gehoopt dat ze live meer soul zou brengen. Op haar album the Archandroid is de soul ver te zoeken en klinkt ze meer als een hedendaagse vrouwelijke Bowie. Tegen het einde van de show lijkt het toch iets meer om de muziek te gaan, maar als dan tijdens het nummer thightrope afsluiter van een kort optreden witte en zwarte ballonnen op het publiek neerdalen denk ik bijmezelf dit soort onzin had ik niet van haar verwacht. Het optreden dat  ik gezien heb draaide vooral om de show muziek was bijzaak. Jammer ze kan goed zingen en dansen maar dit concert zal ik snel vergeten. Ze is helaas geen Grace Jones. Met pijn en moeite komt ze nog eenmaal terug om nog een liedje te zingen. Je fans afschepen met een optreden van net een uur kan je eigenlijk niet maken, maar helaas gebeurt het steeds vaker. 5 minuten na haar optreden is er toch verwarring in de zaal als de hele band nog een keer het podium op komt. Even dacht ik gaan ze toch nog een nummer spelen. Niets is minder waar ze kwamen alleen terug om door middel van een quiz vraag het schilderij aan een bezoeker cadeau te doen.  

Als ik na afloop nog even zangeres Jenny Lane spreek vertel ik haar  dat ik zeer teleur gesteld was en dat ik voortaan liever naar een optreden van haar of Sabrina Stark (Sabrina twitterde dat ze het optreden goed vond) zou gaan, omdat ik van mening ben dat zij live veel beter zijn Janelle Monae. Het hoogtepunt van de avond was voor mij de dj die New York New York van Frank Sinatra draaide en er spontaan een aantal mensen naast mij het nummer begonnen mee te zingen. 

Uw razende reporter Bobbie Luke de man die langzamer spuit dan zijn schaduw

Charles Bradley Lee Fields live Paradiso 19-2-2011

De concerten beginnen steeds vroeger als ik om zeven uur Paradiso betreedt is het nog vrij rustig, het valt me meteen op dat er geen dj is die de sfeer er alvast in brengt, totdat de band het podium op komt heb ik het idee naar een Motown verzamelaar deel 86 sta te luisteren. 

Als om 10 voor acht de Menahan Street Band uit eindelijk het podium opkomt en de eerste noten spelen van de twee instrumentale nummers die ze ten gehore brengen zit de sfeer er in de zaal er goed in. Zie aan het  gezicht van de gitarist dat hij en ook de rest van de band staan te genieten, het publiek neuriet mee. Als Charles Bradley aangekondigt wordt en op het podium verschijnt krijgt de man een staande ovatie, zijn debuut album no tme for dreaming kan je nu al rekenen tot een van de beste soulplaten van 2011, de man geniet van al die aandacht en maakt een diepe buiging naar het publiek als dank voor zo’n geweldige ontvangst terwijl hij nog geen woord gezongen had. 

Als Charles dan eenmaal begint is het feest compleet, wat een strot wat een power en emotie, bovendien blijkt hij ook nog is een geweldige entertainer te zijn, ja hij heeft goed naar een van zijn helden James Brown gekeken. Charles staat met een dusdanig charisme op het podium alsof hij zijn hele leven niet anders gedaan heeft, maar de realiteit is toch anders, zelden heb ik zo iemand horen zingen die zo diep gaat en geloofwaardig is die de ellende die er heerst zo geloofwaardig maakt. Als Charles tegen het einde van zijn set een cover van  Neil Young (heart of gold) speelt, en hoor hoe veel soul hij in dat nummer heeft gestopt iets wat eigenlijk alleen hele grote soulzangers kunnen  kon mijn avond niet meer stuk. 

Na Charles nog een instrumentaal nummer van de Menahan Street Band voordat Lee Fields mocht aantreden. Om eerlijk te bekennen zo goed kon ik Lee Fields ook weer niet, heb niks van die man bij mij thuis in de kast staan, het enige wat ik wel is van hem had gehoord was in het radioprogramma Fingerpoppinsoul en dat vond ik niet slecht.

Lee Fields vond ik de charmeur van de avond waar Charles over zijn ellende zong  deelde Lee regelmatig een handkus uit naar een van de dames in de zaal. Ook Lee Fields zou zo familie van James Brown kunnen zijn, vond alleen zijn set wat aan de korte kant had verwacht dat hij iets langer zou zingen. Tijdens het optreden van Lee Fields zie ik dat Charles achter het gordijn staat te genieten van zijn show, voor mij een kippenvel moment. Als de Menahan Street Band na luid gejuich weer terug komt voor een welverdiende toegift mag Charles Bradley nog een keer een nummer zingen van zijn album no time for dreaming gevolgd door Lee Fields die de set afsloot met het nummer Sunny.

Na iets meer dan anderhalf uur is de show dan toch echt afgelopen even waande ik me weer midden in 1967, zag een show zoals je die tegenwoordig niet vaak meer ziet op Nederlandse podia,  dacht terug aan de geweldige Waylo shows die ik eind jaren 80 gezien heb met Ann Peebles, Lynn White, Otis Clay, David Hudson en Billy Always. Jammer dat er niet vaker van dit soort artiesten naar ons land komen waarschijnlijk te duur of ze willen niet, maar het zou toch zo mooi zijn om Otis Clay samen met de Revelations te zien spelen in de poptempel van Nederland. Charles en Lee bewezen deze avond tot de top van de hedendaagse soul te horen en de mensen die ze live gezien hebben zullen dit beamen.

No time for dreaming

Soms verschijnen er wel is albums  en denk je waarom hebben we  nooit eerder van die artiest gehoord, no time for dreaming van Charles Bradley is zo’n plaat. Het album doet je denken  aan  eind jaren zestig begin jaren zeventig, wat de JB’s waren voor James Brown zijn de Menahan Street Band voor Charles Bradley, luister maar naar het uitstekende instrumentale since our last goodbye. Alle facetten van het liefdes leven bezingt Charles Bradley in het nummer in you zingt hij over zogenaamde liefde iemand die je hart op hol brengt maar eigenlijk alleen maar gebruik van je maakt en dat hij wil dat zij daar mee ophoudt. Het nummer loving you baby  waarin hij zoekt naar liefde vertelt hij dat hij het fijn vind als ze hem vast houdt en niet meer bang hoeft te zijn en zichzelf kan zijn. In no time for dreaming  zingt Charles time is slowing creeping open up your eyes before it’s too late droom niet maar maak iets van je leven, een ander doet het niet voor je. Voor even heb je het gevoel dat je in een perfecte wereld leeft maar niks is minder waar de ikke mentaliteit overheerst en iedereen die de ander de schuld geeft World is going up in flames. Charles Bradley’s no time for dreaming is een meer dan uitstekend debuut album wat je huiskamer inknalt. Charles stem is ruw rauw en raakt je diep van binnen. Gaat het nummer why is it so hard over dat het moeilijk is om het te maken in Amerika, hij verhuisde tenslotte naar het platteland maar kon het stadsleven niet los laten, met dit album zal hij op late leeftijd het toch nog gaan maken in Amerika en niet alleen daar maar ook ver daarbuiten en terecht.