In de aanbieding?

Een paar weken geleden in mijn mailbox een nieuwsbrief van Fame met de aankondiging laatste boxen dag ooit. Toen was nog niet bekend dat ze toch een doorstart zouden maken in Magna Plaza, op de nieuwe locatie zullen ze ongetwijfeld nieuwe acties of instores gaan houden. De tijden zijn veranderd vandaag zag ik een aankondiging van AH dat ze op nieuwjaarsdag vanaf 16.00 uur geopend zijn. Het eerste wat me te binnen schoot was dat we langzamerhand weer terug gaan naar de zevendaagse werkweek. We kunnen toch wel een of twee dagen zonder een super of wat voor winkel dan ook? Maar goed op tweede kerstdag dus die boxendag bij Fame, kon het niet laten en was ook nieuwsgierig of daar belangstelling voor zou zijn. Voor de nationale platen dag (recordstoreday) die op de derde zaterdag in april wordt gehouden stonden mensen al in de rij voor Concerto nog voordat de winkel geopend was. Nou ben ik een groot liefhebber van muziek maar die tijd heb ik inmiddels wel gehad, de laatste verzamelaarsbeurs afgelopen november in Utrecht heb ik niet bezocht. In het verleden stond ik vaak  al vroeg en meestal  voor acht uur in de ochtend al op station Sloterdijk. 

Op tweede kerstdag gebeurt me iets wat niet vaak voorkomt bij mij, slaap door mijn wekkerradio heen, geen muziek van Arrow jazz dit keer. Sinds dat je Arrow jazz er weer op  kan ontvangen ben ik verlost van diskjockeys die constant roepen echte hits, of zenders die uitvoerig het nieuws bespreken. Als ik thuis ben wil ik wat anders horen dan de liedjes die in welke lijst dan ook staan, die hoor ik de hele week al op het werk. Begrijp me niet verkeerd ik heb niks tegen hits, de krakers van Laura Vane & the Vipertones behoren ook tot mijn collectie netzoals die van de Dolly Dots of Secret Rendezvous. Om even na negenen open ik mijn ogen en stap uit bed en maak de wandeling naar beneden, na de gebruikelijke handelingen die voor opluchting zorgen, vul ik de waterkoker en zet deze aan. Ondertussen als het water warm begint te worden loop ik naar de kamer en zet een cd op Muddy Waters authorized bootlegs. Na mijn ontbijt duik ik onder een warme straal water  om me zelf op te frissen, ondertussen hoor ik op de achtergrond de laatste uitzending van Fingerpoppin soul terug. Het lukt me nog steeds om de pc aan te zetten zonder mijn lenzen in,  heb tenslotte -11. Zonder contactlenzen is alles wazig om me heen, alhoewel als ik ze wel in heb loop ik soms ook als een blinde kip rond. Als je op de verzamelaarsbeurs wat mij dus is overkomen een vriend tegenkomt, die je staande houd omdat ik hem zo voorbij zou lopen, goed hij was vermomd had tenslotte een leesbril op maar toch. Met een goed zicht lees ik deze ochtend mijn mail en nam een kijkje of er iets vermeld stond op de site van Fame. Zag een lijst staan van boxen die al voor die prijs in de winkel stonden, aanbieding? Wel nee, maar veel mensen die die zelfde nieuwsbrief ontvangen komen volgens mij daar niet zo heel vaak, dus voor hun wel een aanbieding die het eigenlijk niet is in mijn ogen. De Bear familie boxen stonden niet vermeld op hun site slim, dus toch maar richting de Kalverstraat.

Even na 12 uur trek ik de voordeur achter me dicht en wandel richting tram. Als ik na ongeveer drie kwartier later uitstap, ja de tram reed zoals gewoonlijk weg op het moment dat ik aan kwam lopen en op een feestdag sta je algauw vijftien minuten te wachten tot de volgende vertrekt. Kom ik even later op plaats van mijn bestemming de Kalverstraat. Recessie welnee alsof er geen recessie is gezien de hoeveelheid mensen die er daar liepen en ook bij Fame was het vol met bezoekers die massaal inkopen deden. Hoezo gaat het slecht met het verkopen van geluidsdragers, zag toch iemand die als ik het goed heb ingeschat op zijn minst voor een euro of 400 gekocht had.

Zelf heb ik jaren geleden een King Curtis box op het Bear familie label aangeschaft, niet goedkoop maar wel uitstekende info en geluids kwaliteit, de enige kritiek die ik heb op die box is dat ik het jammer vind dat de oorspronkelijke hoezen niet zijn afgebeeld in het bijbehorende boekje.

Hou een box van Johnny Cash in mijn handen deel 2 hoogte punten van zijn werk die de man in black heeft opgenomen voor Columbia, prijs 80 euro. Leg de box terug mag Johnny graag horen ondanks de korting die je kreeg 20% had ik iets van dat de cd’s na een keer gedraaid te hebben  niet meer uit de doos zouden komen. Niet zolang geleden had ik al een vier cd box aangeschaft met 8 albums erop, goed weinig info maar wel de originele opnames  uitstekende geluidskwaliteit en een prima prijs.  Zie deze site http://www.musicmelon.co.uk/gallery.asp?collectionid=20 voor verdere informatie. Ja soms neem ik als muziek liefhebber ook genoegen met minder info, maar voor zo’n prijs van rond de tien euro kan je ook niet veel verwachten, maar het is wel een uitstekende aanschaf.

Jammer voor mij waren de Freddie King boxen niet in de aanbieding, had maar wat graag voor 80 euro min de korting en waarschijnlijk ook zonder korting de eerste box van een bluesheld van mij willen aanschaffen, dat zou dan een echte aanbieding zijn geweest. Op de website van Bear familie staat die box voor  meer dan140 euro is wel inclusief verzendkosten, een prijs die ik veelste duur vind daar ik het merendeel van het gene wat op de box staat al in mijn bezit heb. 

Fame doet goede zaken die dag volgens mij, zie veel klanten met een tevreden gezicht de winkel verlaten, om niet het gevoel te krijgen dat ik niet voor niks ben geweest schaf ik de cd soul time van Sharon Jones aan en verlaat de binnen stad om bij familie gezellig te gaan eten. Nee kerstmis is niet meer zoals het vroeger geweest is en de kans dat ik op tweede kerstdag nog Amsterdam in trek om iets te kopen die kans acht ik niet zo groot, of er zou in de toekomst echt een echte aanbieding moeten zijn, maar die zijn er in mijn ogen niet meer. Voortaan blijf ik wel thuis met kerstmis lekker ouderwets vinyl draaien.

Deze blog is mede tot stand gekomen, ja ja ik ben vrijwillig en ongevraagd gesponsord ha ha ha door de mooie muziek van Sam Cooke die mij de inspiratie gaf tot het schrijven van dit stukje. Op deze site http://www.notnowmusic.co.uk/037.htm vind je de  box die mij de inspiratie gaf. Er is ook een tweede box van Sam Cooke met 2 cd’s op het zelfde  label verschenen met de titel best of waarop op de eerste cd een verzameling van over het algemeen minder bekende nummers staan en op de tweede cd staan de albums Swing low en Cooke’s tour beide boxen zijn voor heel weinig te koop in de betere platen/cd winkel. Wat mij betreft een betere keus dan de 8 cd box die RCA onlangs uitbracht omdat die een stuk duurder is.

The New Mastersounds / Sven Hammond Soul

Een paar jaar geleden toen ze hun album plug & play uit hadden met gastzangeres Dionne Charles zag ik de New Mastersounds nog optreden tijdens een Blue Note Trip  in de Melkweg. In de nachtelijke uren speelde ze toen een prima set van bijna 2 uur. Dionne Charles gaf de rauwe funk van de New Mastersounds net dat beetje extra wat het nodig had om niet te gaan vervelen, een hele set luisteren naar alleen instrumentale soul/funk is voor mij niet weggelegd. Het album plug & play was ook het laatste album dat ik van hun had aangeschaft,  totdat ik onlangs in een platen/cd winkel een goedkoop exemplaar van hun laatste album Breaks from the border vond. Iets wat me meteen opviel bij de eerste luister beurt is dat ze nu zelf de vocalen voor hun rekening nemen. Het funky geluid van weleer is er nog wel maar het klinkt allemaal toch wat meer pop georiënteerd, een soort hedendaagse Rare Earth. Het instrumentale Josus zal het ongetwijfeld goed doen op de dansvloer, maar dit schijfje zal mede door de vocalen die op mij weinig indruk maakten niet snel meer de cd speler halen. Misschien is dit een album dat je meerdere malen gehoord moet hebben. Op een volgend album maar weer een zangeres die wel het echte soul/funk gevoel kan overbrengen. 

Een ander schijfje dat bijna continue in mijn speler zit is het nieuwe album van Sven Hammond Soul. The Apple field  is niet een plaat waarvan je zou verwachten dat de hammond de hoofdrol voor zijn rekening neemt, geen ellende lange solo’s dus, maar the Apple fields is een album geworden waar de muziek centraal staat. Een glansrol is er voor Tom Beek in het nummer just lovin’ it ongelofelijk hoeveel gevoel  en soul hij in dat nummer legt. El Mariachi zou zo de titeltrack van de aller laatste western van Clint Eastwood kunnen zijn, waar het in dit geval is verkeerd afloopt met de hoofdrol speler. Op Let’s roll klinkt Sven als een  Nederlandse Jimmy McGriff. Slechts 3 minuut en 47 seconden duurt dit nummer, van zulk soort shuffle’s kun je wat mij betreft nooit genoeg van krijgen en kunnen ze me ook  niet lang genoeg duren. Had Sven op het vorige album gastbijdrage van o.a. Sherry Dyanne op dit schijfje mogen Patt Riley en Ivan Peroti hun kunsten laten horen. Last time  is een ontroerende soul ballad die je mee terug neemt naar de begin jaren zeventig. Sixties gevoel in love drunk het nummer had ook zo door Ray Davies geschreven kunnen zijn. Als ik Crumbs off the table hoor snap ik niet dat Patt  Riley nog geen eigen album uit heeft, wat een stem, iets wat ik ook vind van Ivan Peroti. The Apple field is een mix van diverse stijlen die Sven tot een geheel heeft gemaakt. Ook aan de vormgeving is met zorg aandacht aanbesteed waar naast de teksten en de nodige informatie, ook prachtige foto’s instaan, waarvan ik zou willen dat ik ze zo kon maken. Wereld soul gemaakt in Holland veel beter is er niet.

Favorieten 2011 alle 20 goed

We naderen alweer 2012  tijd voor de jaarlijkse lijstjes, omdat er zoveel goede muziek gemaakt word heb ik er voor gekozen om er twee te maken 1 met buitenlandse artiesten en 1 met artiesten uit eigen land. Het is maar een moment opname morgen zou ik zo weer een andere lijst kunnen maken. Mocht je nog goede muzikale tips hebben deze zijn altijd welkom

1 Mrs Hips                                Give me more

2 The Veldman Brothers             Spreadin’around

3 Secret Rendezvous                  Paint the town red

4 Marike Jager                           Here comes the night

5 Susanne Alt quartet                 Live at Bimhuis

6 Jungle by Night                       Jungle by night

7 The Bohemes                         Ears to the night

8 Nona                                     Pretty talks

9 The Tennessee Studs              All you can eat

10 Suzn                                    To be human

1         Tedeschi Trucks Band              Revelator

2         Slim Moore and the Markeys    Introducing Slim Moore and the Markeys

3         Miles Davis                             Live in Ëurope 1967

4        Laura Vane and the Vipertones Sugarfix  

5         George Jackson                      Don’t count me out

6         Billy Seward                           Better place      

7         Betty Wright and the Roots      The movie

8        The Revelations                       Concrete Blues

9         Lucinda Williams                     Blessed

10     Rebecca Pronsky                    Viewfinder

Etta James

Een paar maanden geleden werd het al aangekondigd dat de the dreamer Etta James laatste officiële album zou zijn, en dat ze zich vanwege gezondheidsredenen uit de muziekindustrie zou stappen. 

Etta James die net zoals Ray Charles een stem heeft die alles kan zingen kan mij op dit album niet echt boeien.  Sommige nummers op dit schijfje komen op mij als ongeïnspireerd over. Cigarettes and coffee en champagne and wine nummers die we kennen van Otis Redding, op deze covers komt ze niet in de buurt zoals Otis die ooit heeft opgenomen. The dreamer (Bobby Bland) klinkt niet onaardig, let me down easy afsluiter van deze cd hoor ik toch liever van Little Milton. The dreamer klinkt als een standaard blues album waar er jaarlijks al zoveel van gemaakt worden en we niet meer de echte Etta James op  horen. Een betere aanschaf zou zijn heart & soul a retrospective een 4 cd box met een overzicht van haar carrière. Meer dan 50 jaar muziekgeschiedenis vat je volgens mij niet in 4 cd’s samen. Als je de complete Modern Kent opnames en the Chess Box in huis hebt kan je je zelf de vraag stellen is het het geld waard om deze box aan te schaffen. Veel nummers verschenen al op de eerder genoemde uitgaven en als je de reguliere albums al in huis hebt betaal je dus alleen voor een aantal nummers die in die vorm of nooit eerder zijn uitgebracht.  Als je nog niks van Etta James in huis hebt is deze box een mooi overzicht van haar carrière een goede keus. 

Ace Records is onlangs begonnen met het uitbrengen van haar albums die ze voor het Chess label heeft opgenomen. De eerste uitgave betrof een verzamel  cd who’s blue. Op deze cd staan niet de bekende nummers zoals security, miss pitiful  of something’s got a hold on me maar een aantal b kantjes van singles, die toen niet op een album zijn verschenen, en een aantal album tracks. Zoals we van het Ace label gewend zijn goede documentatie en fraai vorm gegeven. Het album call my name hebben ze aangevuld met 12 bonus tracks, waarvan er 10 al eerder verschenen op de in 2001 uitgebrachte cd tell mama the complete Muscle Shoals Sessions. Persoonlijk had ik liever gezien dat ze in plaats van de bonus tracks naast de stereo versie ook de mono versie van het album op cd hadden gezet. 

Loosers Weepers hebben ze aangevuld met 11 extra tracks waarvan 5 nummers van het album Etta James sings funk. Wat ik een rare keuze vind, want het album sings funk zullen ze ongetwijfeld ook op cd gaan uitbrengen. Maar voor beide cd’s betreft ook zonder de bonus tracks behoren ze bij elke soul fan in de collectie te zitten. Op deze albums hoor je Etta James op haar best veel beter is er niet.

Better Place - Billy Seward

Voor het internet tijdperk ontdekte je vaak nieuwe muziek, naast de betere bladen te lezen, door goed de album informatie te bestuderen die erop vermeld stond, welke muzikanten spelen erop mee, wie hebben de liedjes geschreven etc. maar natuurlijk ook door tips van vrienden. Tegenwoordig ontdek je vaak nieuwe muziek door sociale netwerksites.  Billy Seward  heb ik ontdekt dankzij een facebook vriend die een link plaatste op zijn profiel. De cd Better place aangeschaft via cd baby, een website die artiesten die muziek in eigenbeheer uitbrengen de kans geeft hun muziek  te promoten. Het album Better place is ook gewoon verkrijgbaar op  I tunes, heb niks tegen mp3’tjes maar heb liever iets tastbaar in handen. 

Better place bevat 10 nummers waarvan acht nummers door zijn zoon Will zijn geschreven en 2 covers. Share what you got (Bell) en Drowing on dry land (Wright).  Een tiental nummers geïnspireerd op de soul/blues van de jaren zeventig. Niks nieuws onder de zon dus zou je denken,  een artiest als Tad Robinson haalt tenslotte zijn inspiratie ook uit die muziek, maar wat dit schijfje zo boeiend maakt is dat  Billy een getalenteerde zanger is die ver boven de middelmaat uitsteekt en zijn nummers op een geloofwaardige manier zingt. Ook de 2 covers zijn hem op het lijf geschreven. In het bij behorende boekje staat over de openings track Better place dat dit nummer in èèn keer is opgenomen met uitzondering van de gitaar ( only the guitar fills being overdubbed) en zo klinkt het hele album, alsof alles in èèn take erop stond. Love for money is duidelijk geïnspireerd op de Hi Sound van Willie Mitchell/O.V. Wright een stevig funkende groove met een lekker rammelend orgel. New Orleans soul horen we in take me for granted. In het nummer walking the streets at night een gospel doorboort met een overdosis soul hoor je de invloeden van Mavis Staples in terug, zou ook zo op een album van Mavis kunnen staan. Het album sluit af met het instrumentale Soulfonic  een prima nummer om de live shows mee te beginnen. Better place is een gevarieerd album  dat gemaakt is met liefde en dat hoor je terug in de muziek en de geweldige productie.

****
http://www.billyseward.com/
http://www.cdbaby.com/cd/billyseward

All you can eat - The Tennessee Studs

All you can eat is alweer het derde schijfje van the Tenessee Studs sinds de band in 1999 is opgericht, tevens mijn eerste kennismaking met de band. Bij toeval ontdekt bij een bekende Amsterdamse platen/cd winkel waar dit album in een luisterpaal zat. Liedjes met een knipoog en soms verder gaan dan alleen maar leuk te zijn. Letty en St. Thomas in your head zijn twee prachtige nummers die over de dood gaan, we zullen ook nooit weten welk nummer de radio speelde toen het noodlot toesloeg in St Thomas. Als je naar de overige tracks luistert dan kan je de volgende conclusie trekken dat the Studs:  

1 het liefst drinken ze die fles drank in hun eentje op.

2  vinden een baas maar zo zo ze doen liever alles zelf

3 hebben een hekel aan de maandag

4 willen geen kalkoen op de barbecue maar het liefst hun zelf gevangen vis,

5 Dat de grootste verslaving beter dan alle drank en drugs bij elkaar de appeltaart van oma is. 

Verder zijn the Studs ook teleurgesteld in mensen die maar namen van grote artiesten noemen en vertellen hoe goed ze wel niet zijn, maar het nooit over hun bandje hebben. Alle facetten die onder de noemer Americana vallen komen op dit album voorbij. All you can eat is een album dat bewijst dat je niet in een peperdure Amerikaanse studio met idem dito producer en muzikanten hoeft te zitten, maar gewoon in ons land ook een kwaliteits album kan maken. Steeds meer artiesten brengen hun eigen materiaal zelf uit en als muziekliefhebber mag je blij zijn dat er ook nog winkels zijn die de moeite nemen om hun product te verkopen. Voor het hoesontwerp geef ik ze nul van de vijf sterren maar het gaat tenslotte om de muziek en van mij krijgen ze van de vijf sterren er zes. Nu maar hopen voor The Studs dat er nog een dj is die ze uitnodigt om een aantal nummers te komen spelen. Het stukje dat ik geschreven heb zal misschien best wel aardig zijn maar daar heeft de band zelf niet veel aan die paar mensen die het lezen daar  wordt je ook niet rijk van en ook al zou je in een tv programma 1 minuut mogen spelen wil niet zeggen dat men massaal de volgende dag naar de platenzaak gaat om de cd aan te schaffen. 

If you think this is a bad record listen to it again and discover the beauty of it.

If you think this is a good or very good record play it again and let your neighbours enjoy the music, or spread the word to your friends, dat zullen de Tennessee Studs niet erg vinden want all you can eat is gewoon een lekker plaatje die in dit genre tot de top behoord.

Jamaican soul made in Holland the Upsessions

Below the belt is alweer het derde album van de  formatie the Upsessions. Over hun vorige album beat you reggae heb ik wel eens gezegd en getwitterd, dat als je niet beter zou weten dit het beste ska/rocktsteady album is  dat sinds jaren in de Studio One Studios gemaakt is. Voor  het nieuwe album zijn de mannen van the Upsessions afgereisd naar Muiden, om  daar de door Boss van Tright geschreven nummers op te nemen in Studio Sound Enterprise. Below the belt is zonder twijfel het beste album van the Upsessions tot nu toe. Alles rammelt aan het album zelden een band zo goed de sfeer van weleer horen spelen, kreeg het gevoel dat ik weer was aanbeland in de tijd toen Derrick Morgan gun fever zong, Desmond Dekker een wereld hit kreeg met Israelites en Toots 54 -46 schreef. Naast de roots muziek die uit Jamaica komt graven de Upsessions nog iets verder,  in het openingsnummer mocca cowboy rides again hoor je Mexicaanse invloeden in terug. In het nummer oh cinnamon gaan ze terug naar waar het mee begonnen is calypso, veel Jamaicaanse artiesten haalden uit die muziek hun inspiratie. De tekst van ease up Adina zou voor veel mensen in ieder geval voor mij wel is autobiografisch kunnen zijn. Fatty fatty is een mooi eerbetoon voor mensen zoals ik die niet slank zijn, je hoeft er tenslotte toch niet uit te zien als een mager varken die de media je graag voorschotelt en wat klinkt die melodica toch aanstekelijk. 12 rounds staat er op de voorkant van het cd hoesje maar wel twaalf nummers die je vanaf de eerste noot tot aan het einde toe knock out slaan. Met een beetje airplay zou beat me reggae zo een (wereld wijde) hit kunnen worden. Vertelden ze op hun cd presentatie in de Melkweg nog vol trots dat ze in het voorprogramma van de Specials mochten spelen, was er zelf dit keer niet bij in Paradiso, maar heb de Specials nog  gezien in het begin van hun carrière en daar doen the Upsessions live niet voor onder. Below the Belt is een album dat bij iedere ska/rocksteady/reggae liefhebber in de kast behoort te staan. Jamaican soul made in Holland beter is er niet.

We remember Gregory Isaacs

Op we remember Gregory Isaacs brengen hedendaagse reggae artiesten een eerbetoon  aan de vorig jaar op 59 jarige leeftijd overleden zanger. Gregory Isaacs kreeg buiten de reggae scene bekendheid  met het nummer night nurse. Op deze dubbel cd wordt dit nummer gezongen door Romain Virgo die een uitvoering ten gehore brengt die niet onder doet voor de originele versie.  Chevaughn maakt van red rose for Gregory een waar luisterlied daar waar de meeste artiesten zo dicht mogelijk bij de oorspronkelijke versies blijven, maakte hij er iets heel eigens van. De meeste artiesten die op dit album een bijdrage geleverd hebben kon ik wel maar Alaine was voor mij de grote onbekende, haar versie van tune in kreunt ze je, net zoals Gregory Isaacs dat kon in de jaren 70, je bijwijze van spreke naar een hoogtepunt kippenvel moment. 16 nummers telt dit schijfje  niet alle uitvoeringen zijn even sterk, maar Tarrus Riley’s  uitvoering van front door is een juweeltje. Als ik naar het  laatste nummer van de cd  luister en Duane Stephenson the border hoor zingen ben ik om het lijkt wel of alles wat die man zingt in goud veranderd.  Op de tweede cd mag Dean Fraser zich uitleven met zijn sax op de instrumentale versies, iets waar je van moet houden maar je kan er wel lekker op meezingen. We remember Gregory Isaacs is een waardig eerbetoon aan de te jong gestorven king of lovers rock. Ondanks dat sommige versies niet onder doen voor de door Gregory ooit op plaat gezette nummers, gaat er toch niks boven Gregory zelf. We remember Gregory is een mooi album als je even wat anders wil horen dan de cool ruler zelf.

And remember Gregory Isaacs will always be in the top ten of reggae