Op haar drie studio albums kon je goed horen hoe ze in de
loop der jaren muzikaal en vocaal gegroeid is, nu is er een vierde schijfje
verkrijgbaar live from the Meisenfrei Blues Club. Opgenomen op 30 oktober 2012
gaat Kirsten terug naar de basis, 15 nummers waar ze zichzelf op gitaar
begeleidt. Zelf geschreven stukken aangevuld met een aantal liedjes van anderen
waarvan leaving Las Vegas van Sheryl Crow een aparte keuze is. Volgens Kirsten
is de definitie van de blues erg breed, haar uitvoering vind ik dan ook net
iets meer hebben dan zoals Sheryl het ooit is aan het vinyl toevertrouwde. De
set opent sterk met 4 zelf gepende nummers voordat de eerste cover wild woman don’t
have the blues langs komt. Vaak heb ik als ik een artiest andermans liedjes
hoor zingen dat ik zo’n gevoel krijg van dat kennen we nu wel kom is met iets
wat van je zelf is, maar de hoeveelheid soul die Kirsten in andermans nummers stopt
is zo groot dat ook in je huiskamer het een plezier is om naar te luisteren. Korte
aankondigingen anekdotes tussen de nummers door die nergens te lang duren of
gaan vervelen. De bezoekers van de Meisenfreu Blues club zagen die avond een
artiest die integer, oprecht en ontroerend was, luister maar naar ain’t that the
truth en het met Hubert Sumlin opgenomen please drive. In de toegift ain’t no sunshine
(Bill Withers) en the thrill is gone (Roy Hawkins) zou me niet verbazen als
B.B. King er zelf tranen van in zijn ogen zou krijgen. Kirsten is hier nog
relatief onbekend maar ze zou met zo’n setlist niet misstaan op een soul blues
gericht festival. Bonnie Raitt en Susan Tedischi die kennen we al maar met dit album bewijst Kirsten niet onder te doen voor al die artiesten met naam die
wel op grote festivals spelen. Het schijfje is o.a. verkrijgbaar op cd baby
daar komt mijn exemplaar vandaan, heb je wat meer geld over om te besteden voor
een gesigneerd exemplaar of meer surf dan naar haar site.
****
