Jennie Lena Live, raw and intimate

De eerste keer dat ik Jennie live zag was met de formatie Food for Funk meen in het Vondelparkopenluchttheater ergens in 2005, toen hoorde ik al hoe goed ze was. Met die formatie maakte ze èèn cd waarop twee door haar zelf geschreven nummers stonden. In 2007of 8 werd ze toentertijd door de gratis krant de Pers uitgeroepen tot de nieuwe soulkoningin van Nederland. Na eerder al nummers voor o.a. Postmen geschreven te hebben volgde in 2009 eindelijk haar eerste eigen album Monsters. Met een concert in het Comedy theater werd het album gepromoot, natuurlijk waren er veel van haar collega's aanwezig die een ijzersterk begin zagen, denk aan het niveau van Anouk in Ahoy, maar na 4 nummers sloegen de zenuwen toch toe. Ja je eerste album promoten is niet niks dat had ze zelf ook door en op een gegeven moment vertelde ze dat ze zich een toerist voelde op haar eigen release party waarna een ijzersterk slot volgde. 

In 2011 volgde de verrassende en gewaagde opvolger life's like a box of chocolate waarmee ze probeerde een meer digitale soulplaat te maken. De twee covers op dat album vond ik minder als de eigen geschreven nummers, voor mij was het een groei album die bij elke luisterbeurt beter werd. Jennie was in die tijd ook te horen op andermans werk waar onder op het album Across van Perguisite waar ze aan mee schreef en de vocalen voor haar rekening nam op het nummer Dreams of gold. Toerde met de band van Sven Hammond en was vaak te zien bij RTL late night. Waar Willeke Alberti bij het horen van Papa can you hear me van Barbra Streisand moeite had om haar tranen te bedwingen. 

Deed onder tussen in 2015 ook nog is mee aan TVOH en na de auditie met het prachtige who's loving you oorspronkelijk van de Miracles was haar wereldwijde doorbraak een feit. Bij het zingen van een Hazes nummer kon de dochter van André Roxeanne Hazes alleen nog de woorden uitbrengen wou dat ik het zo mooi kon zingen. Programma heeft ze niet gewonnen maar wat volgde was wel een uitverkochte tour in Zwitserland en stond ze op een aantal belangrijke festivals in het buitenland. 

In 2018 verscheen haar derde album to be honest waar natuurlijk het auditie nummer van the voice op stond en de prachtige live uitvoering van I'd rather go blind met de band van Sven Hammond. Maar het mooist zijn toch de zelf geschreven nummers met een prachtige ode aan haar overleden vader Heaven wins again. Ook voor haar dochter schreef ze een nummer dat ze er altijd voor haar zou zijn ongeacht hoe druk ze het ook heeft. 

Nu ligt er een mooie live ep of mini cd in de winkel (ook digitaal verkrijgbaar) op het Juice Junk label. Op een podium waar ook ter wereld moet je laten zien en horen hoe goed je bent en dat is iets wat Jennie laat horen in deze vier nummers. Het zijn maar weinig artiesten vergeven om liedjes van anderen zoveel emotie en power mee te geven dat ze niet onder doen voor het origineel en soms misschien wel beter is dan het origneel. De overleden artiesten Curtis Mayfield, Michael Jackson en Cannonball Adderly als die nog geleeft zouden hebben dan hadden ze maar wat graag met haar op het podium gestaan of met haar willen samen werken. Hoogte punt voor mij is het zelf geschreven nummer Trouble dat een heuse gospel bewerking mee krijgt. Ook heeft de lp hoes een mooie vormgeving en geweldige foto's. Hier is waar het allemaal om draait Nederlandse top Soul! Beter is er niet te vinden in Nederland.

The Teskey Brothers -half mile harvest

Laatst las ik nog in een vinyl groep op Facebook dat iemand schreef vroeger werd er veel betere muziek gemaakt dan nu. Een stelling waar ik het niet mee eens ben, tegenwoordig word er ook fantastische muziek gemaakt alleen je moet er wel even naar zoeken, op de radio zul je ze niet horen hooguit op een lokale zender in een programma die gespecialiseerd is. Half mile harvest is het debuut van the Teskey Brothers die goed naar oude soul en rythm and blues uit de jaren 60/70 hebben geluisterd. Als je naar dit pareltje luisterd zou je haast denken dat deze is opgenomen in de Fame of Stax studios jaren geleden en nooit door deze labels is uitgebracht en onlangs is herontdekt niets is minder waar. Top soul die gewoon uit Australië komt. Misschien soms doet denken aan St Paul and the Broken Bones, maar naar mijn gevoel verder gaat waar St Paul stopt. De zanger van de band Josh Teskey doet me het meest denken aan Eddie Hinton die ook wel de blanke Otis Redding werd genoemd en veelste vroeg is overleden. Je gelooft hem op zijn woorden als hij over een verbroken relatie zingt en niet kan vertellen hoe veel hij van haar houdt, of dat hij die drie woorden van haar wil horen die ze nooit zegt. Geen overdreven gitaarsolo's alles in het belang van de muziek ruig waar het kan met hier en daar mooi harmonica spel, maar vooral mooie ingetogen zang en achtergrondzang is wat dit schijfje je biedt. Met het afsluitende nummer honeymoon dat meer dan elf minuten duurt wil je eigenlijk nog maar een ding meer van dit bandje horen. Veel beter is er niet!