Van vrijwel elke artiest die een langdurige carrière heeft of heeft gehad zijn vaak wel 1 of meerdere live albums van verschenen. Uitzonderingen daar gelaten van Joe Tex bv is er nooit een officieel live album uitgebracht voor zover ik weet, ja live and lively leuke lp met toegevoegd publiek om een live sfeer te creëren maar de de echte sound van een live optreden ontbreekt.
Elke muziekliefhebber is wel is bij een optreden geweest dat zo goed was dat je het concert nooit meer vergeet, waarvan je ook zou willen dat dat optreden ook daadwerkelijk uitgebracht zou worden. Zelf heb ik prachtige optredens van artiesten gezien waarvan opdat moment nog geen live album verkrijgbaar was. Jason & the Scorchers was zo’n band uitstekende show in Paradiso gezien en toen er een paar jaar later eindelijk een dubbel live cd van verscheen, die ik blindelings had gekocht, was de teleurstelling thuis erg groot. Dat zelfde gold ook voor Omar & the Howlers diverse keren gezien dat het dak er van afging, maar het album live in Paradiso was een grote tegenvaller, opzich een prima optreden was er tenslotte zelf bij maar door de mix/productie werd het hele concert daardoor verknald.
Een live album dat mij raakte was live at the London lyceum van Bob Marley, alles klopte aan dat optreden, de sfeer die in die zaal toen aanwezig was hoor je terug in je huiskamer. Zou mooi zijn als het hele concert daarvan nog is uitgebracht zou worden. Op de lp wordt get up stand up na iets van zes en een halve minuut weggedraaid terwijl het nummer oorspronkelijk iets van 10 minuten duurt. Eind jaren zeventig ontdekte ik soulmuziek en mijn eerste held werd Junior Walker. Op de twee op Motown uitgebrachte live albums uit eind jaren 60 hoor je hoe goed die man live was. Toen Mister shotgun Walker in 1983 in een net niet uitverkocht Paradiso stond kan je al raden waar ik die avond was. Autry de Walt Mixon jr zoals Junior Walker naam was wist precies hoe hij zijn publiek moest vermaken, geen show op routine of halve kracht maar in die anderhalf uur zich helemaal geven. Al die keren erna dat ik hem gezien heb ondanks dat je van te voren wist wat er gespeeld ging worden ging het dak er gewoon van af. Kippenvel!
Otis Clay ook een van mijn favoriete soulartiesten die ik begin jaren 80 ontdekte, daar verscheen er toen een dubbel lp getiteld soulman live in Japan van. Een album dat nog steeds regelmatig de weg naar mijn platen of cd speler vindt. Zag hem voor het eerst live op het terziele gegaande Bluesestafette in Utrecht. Een festival dat toen moeite deed om niet reguliere artiesten naar Nederland te halen, op het NSJ festval zie je tegenwoordig alleen nog de artiesten die overkomen voor de bekende festivals in Europa, of al zo vaak hier hebben opgetreden. Otis Clay zette toen op de Bluesestafette een geweldige show neer. Ik zie ze nog zo staan op het podium allemaal keurig in pak en wat waren ze goed, normaal op festivals mogen artiesten een set van een uur spelen en een toegift. Na de eerste toegift, er werd al aangekondigd dat het podium omgebouwd zou worden voor de volgende artiest, bleef het publiek maar schreeuwen om meer. Uiteindelijk kwam die tweede toegift er dan toch, een mooie ballad titel daarvan weet ik helaas niet meer. Maar wat heb ik toen genoten. Een paar jaar later stond hij in de poptempel van Amsterdam samen met Willie Mitchell, Ann Peebles, Lynne White, David Hudson geweldige avonden waren dat, die je hier helaas niet meer ziet.
Begin jaren negentig zag ik een Otis Redding tribute, prima bandje de zanger vond ik wat ik mij ervan kan herinneren niet zo geweldig, maar wat had ik graag Johnnie Taylor met die zelfde band zien optreden. Helaas heeft het niet zo mogen zijn.
Het is me de laatste tijd opgevallen dat er steeds meer live cd’s verschijnen van een heel studio album, of dat artiesten integraal hun hele album spelen in het theater zoals Frank Boeijen nu doet. Na de pauze speelt Frank een set van minder bekende liedjes die hij ooit is heeft opgenomen. Geen Kronenburg park of zwart wit maar zoals hij zelf onlangs al zei dat de mensen ook wel is wat anders willen horen dan alleen maar de bekende nummers. Ik kan hem alleen maar gelijk geven, je wilt als artiest toch laten zien dat je meer bent dan de hits die je hebt gehad. Artiesten als UB40 en Ilse de Lange bv spelen nu keurig netjes op rij hun hits. Een paar jaar terug toen de Dijk een tour deed om hun album Brussel te promoten stonden er maar liefst 8 nummers van het album Brussel op de setlist. Je verleden mag je als artiest nooit vergeten maar als je een nieuw album uit hebt mogen daar best flink veel nummers van gespeeld worden en niet alleen de single van het betreffende album.
Van Caro Emerald verscheen er ook onlangs een box met 3 schijfjes erin cd/dvd en blueray. In het bij behorende boekje van het optreden in die bierhal staan niet eens alle muzikanten vermeld, en iemand die de dvd gezien heeft vertelde mij dat de eerste 2 nummers op de dvd niet synchroon lopen. De recensies die ik gelezen had over het optreden waren niet echt geweldig, maar waarom van je eerste studio album ook nog is een live versie uit te brengen begrijp ik niet van haar. Ach tegenwoordig wordt heel vaak als een artiest in een grote zaal of stadion speelt er een dvd van uitgebracht. Caro heeft een mooie stem zingen kan ze wel maar live in concert at the HMH had ze naar mijn idee beter niet kunnen uitbrengen.
Gelukkig verschijnen er van tijd tot tijd ook nog live opnames die op welk formaat dan ook wel tot hun recht komen. Als ik naar het Misha Mengelberg en Piet Noordijk quartet live in Amsterdam 1966 luister heb ik iets van wow was ik maar bij dat concert aanwezig geweest. 1966 het jaar dat ik 7 werd en niks met jazzmuziek had toen, ja Herb Alpert met zijn Tijuana Brass die kende ik wel en Jimmy Smith the Hoochie Coochie man die platen stonden bij mijn ouders in de kast. Kan me ook niet herinneren wat mijn eerste single was wel dat mijn eerste langspeler die ik van mijn gespaarde centen had aangeschaft cosmo’s factory van Creedence Clearwater Revival was. Deep Purple live in Japan was het eerste live album dat in mijn bezit kwam. Maar terug naar de jazz, mijn favoriete jazzartiesten die ik wou zien heb ik ook live aan het werk gezien. Voor Miles moest ik er wel voor naar Den Haag afreizen maar het was de moeite waard, en wat had die man altijd goede muzikanten omzich heen. Art Blakey en Dexter Gorden bv die heb ik dichter bij huis zien spelen in de Meervaart. Zitten op een stoel dat was toen echt niks voor mij en pauzes bij een concert was ik al helemaal niet gewend dat gebeurde in iedergeval nooit bij popconcerten. Zelfs Weather Report die ik in 1978 in het Concertgebouw heb zien spelen speelde een lange set van ongeveer 2 uur. De eerste keer dat ik me kan herinneren een pauze bij een popconcert te hebben meegemaakt was bij Steely Dan in de Ahoy. Alhoewel ik nog steeds twijfel of Joy Divison in Paradiso (1980) ook niet twee sets hebben gespeeld? Een goed live album vind ik moet je ook het gevoel geven dat je er de volgende keer erbij wilt zijn. De niet zo lang geleden uitgebrachte dubbel cd van Susanne Alt live in het Bimhuis is zo’n album, sowieso heb ik al groot respect voor haar omdat ze alles in eigenbeheer doet en zich niet door iemand laat leiden die voor haar denkt hoe ze een plaatje moet maken. Susanne had ik al is eerder zien spelen op een locatie (Albert Cuyp) waar haar kwaliteit niet echt uit de verf kwam. Maar dat vond ik onlangs ook van Secret Rendezvous op koninginnenacht in de Westerstraat, klein podium slecht geluid, spelen voor mensen die meer komen om te kletsen en wat te drinken dan naar muziek te luisteren. Op live in het Bimhuis hoor je behalve dat Susanne een hele goede band heeft ook de speelvreugde in terug en een publiek dat voor de muziek komt.
Datzelfde geld ook voor Beans & Fatback live in de Kleine Komedie. Op hun studio album bewees Onno al een zanger van formaat te zijn, maar live klinkt hun blue eyed country soul nog beter. Die potten en pannen rammelen aan alle kanten en hoe ongelooflijk maar o wat swingt het. Twee jaar deed Onno over de eerste plaat van Beans & Fatback hopelijk hoeven we niet nog is twee jaar te wachten op een volgend studio album. All I think about is het volgende optreden waar ik naar toe ga, misschien is het tijd om me is met andere dingen bezig te houden dan met muziek wie heeft een leuk voorstel en nodigt me ui?
