Bekende artiesten worden vaak tot het bot toe uitgemolken
met de ene best of na de andere waar vaak dezelfde nummers op staan, soms aangevuld
met 1 of 2 liedjes die niet eerder op een verzamel album zijn verschenen. Ook
Miles Davis is èèn van die artiesten waarvan zijn werk door diverse labels is heruitgebracht.
Begon de platenmaatschappij waar Davis ooit onder contract stond Columbia met
het her uitbrengen van complete sessies in mooi uitgevoerde stalen boxen, met
uitgebreide informatie over de opname sessies. Naderhand zijn een aantal van
deze uitgaven opnieuw uitgebracht in lang werpige boxen die een stuk goedkoper
in aanschafprijs waren dan de originele uitgave. Wat doe je als
platenmaatschappij als de stereo versies al diverse malen zijn heruitgebracht
juist dan kom je ineens met de oorspronkelijke mono opnames van Miles Davis opgenomen
in de periode 56/61. De eerste negen albums die Miles voor Columbia maakte zijn
nu heruitgebracht in een fraai vorm gegeven box met de originele hoezen zoals
ze toentertijd zijn uitgebracht. Van kind of blue zijn in de loop der jaren
diverse uitgaven verschenen op diverse labels. Columbia bracht zelf een aantal
jaar geleden een fraai vorm gegeven box in een gelimiteerde oplage uit, lp op
donker blauw vinyl en twee cd’s, waar ook nog is een prachtig boekwerk en foto’s
bij zaten. Jammer dat bij die uitgave niet de mono versie van het album zat.
Het had die box toen net dat beetje meer kunnen geven. Later is kind of blue als
dubbel album/cd mono en stereo door Not Now Records uitgebracht. Vorig jaar verscheen
op het label Music on Vinyl vijf albums die ook terug te vinden zijn in deze
box in een beperkte oplage in mono op vinyl. Ook zij kwamen met een versie van Kind
of blue, die je voor dezelfde prijs beter op Not Now Records kan aanschaffen
heb je beide versies en is ook op 180 gram vinyl uitgebracht. Goed je hebt dan
wel niet de originele hoes en label op de lp maar je krijgt er dan wel gratis
de stereo versie erbij. Iets wat je steeds vaker ziet dat men beide versies
opnieuw uitbrengt. Niet dat de stereo platen/cd's minder klinken dan de mono
opnames, maar soms zou je willen dat ze de stereo opnames niet opnieuw hadden
uitgebracht. Genoeg voorbeelden van gescheiden stereo waar je in de ene box de
piano en sax hoort en uit de andere box de drums en bas. Waarom niet meteen beide
versies op een dubbel album of cd uit brengen? De negen albums in deze box zijn
tijdloos en zullen nog jaren van inspiratie bron zijn voor beginnende artiesten
en niet alleen degene die jazzmuziek willen spelen. Ik kan niet wachten op het
vervolg van deze box deel twee de periode 1961 tot 1966 in mono.
