Otis Clay Truth is

Radio hoor ik de hele week al op mijn werk, thuis word het beperkt tot, als ik mijn wekker radio niet mee reken, een aantal programma’s die op locale zenders worden uitgezonden. Als ik thuis muziek luister wil ik wat anders horen dan tien keer hetzelfde liedje die populaire radiozenders dagelijks draaien. Niet dat ik iets tegen hits heb sweet soul music of in the midnight hour mag ik nog steeds graag horen. Het luisteren naar programma’s die zich specialiseren op een bepaald genre heeft toch een voordeel in ieder geval voor mij,  ben niet zo’n kenner, dat je ook muziek ontdekt waar je nog nooit van gehoord hebt of nieuwe muziek hoort van een artiest waar je al muziek van in de kast hebt staan maar niet wist dat er een nieuw album van uit is.  Truth is van Otis Clay is zo’n voorbeeld. Het laatste album wat ik van de man had aangeschaft was respect yourself een mooi live album uit 2005. Soulman live in Japan blijft natuurlijk zijn live plaat maar Respect yourself was toen een welkome aanvulling. 

Nu is er dan een nieuw album op Echo Records Truth is, in 2007 verscheen er op hetzelfde label ook al een album walk a mile in my shoes een gospel plaat.  Truth is geeft je het gevoel soms dat we weer midden in de jaren 70 leven, het funky disco the only way is up en I thought you know zijn daar  goede voorbeelden van. Op het album een live nummer, de prachtige ballad I know I’m over you jammer dat het na iets meer dan zeven minuten wordt weggedraaid want wat gaat Otis diep legt daar zijn hele ziel en zaligheid in bloot zoals je dat tegenwoordig zelden nog hoort. Steal away to the hide away een duet met een voor mij onbekende zangeres Uvee Hayes. 

Wil je wel 1000 dingen zeggen maar als je voor me staat ben ik sprakeloos of dat je je geliefde op een speciale manier mag vertellen dat je om die persoon geeft en dat je dat beter teveel kan doen dan te weinig, geloof Otis op zijn woord als hij over de liefde zingt. Even now tweede track van het album geeft me het gevoel dat dit de beste ballad is die ooit in de Stax studios is opgenomen, wat klinken die blazers toch heerlijk, maar er niet van vandaan komt. Even when I win seems like I lose maar met deze plaat is Otis een winnaar. Met Truth is maakt Otis misschien wel de mooiste soulplaat sinds tijden.  Wat mij betreft behoort Truth is tot een van zijn betere studio albums, een plaat die met elke draaibeurt steeds beter wordt. Soul zoals je die nog zelden hoort tegenwoordig gemaakt met hart en ziel, Otis stopte de liefde terug in de muziek en dat hoor je grote klasse.

Betty Wright 13-2-2013 Paradiso

Lovende woorden vorig jaar van Fingerpoppinsoulman Harry in zijn radio programma. Betty did it ze kwam ermee weg doelende op geen blazers. Toen bekend werd dat ze in Paradiso zou optreden een kaartje gekocht bij Backbeat Records, was toch reuze benieuwd hoe de nieuwe nummers van haar laatste album the movie die ze gemaakt heeft met the Roots live zouden klinken. Verwachtingen had ik niet, hoopte alleen dat ze niet met een standaard show zou komen zoals Al Green een paar jaar geleden deed toen hij in Paradiso stond. Tot even voor negenen moesten we wachten tot de eerste bandleden het podium betraden tot die tijd werd het publiek vermaakt door Legends, VJ Supreme Cuisine en DJ Manga met op een groot scherm fragmenten uit Soultrain mooi om die beelden weer is terug te zien. De sfeer zat er al goed in. 

Op het moment dat de eerste noten uit de boxen klonken werd Betty al meteen aangekondigt. Geen band intro of dat het achtergrond koor een nummer mocht zingen. Het geluid is hard en niet goed afgesteld deed mijn oordopjes in om niet helemaal doof naar huis te gaan. Betty is goed bij stem maar al snel na een nummer van haar laatste plaat kondigde ze aan dat ze vooral van oude nummers hield. Niks optegen, de ene hit na de andere hit kreeg het publiek te horen. Tuurlijk nummers als clean up women en tonight is the night horen thuis op de setlist, al had ik ze liever later in de show gehoord tijdens een uitgebreide toegift. De bassist en de drummer zijn goed op elkaar ingespeeld maar waarom er een tweede toetsenist in de band zit is voor mij een vraagteken. Hij voegde niks toe en probeerde krampachtig het geluid van een blazers sectie uit zijn toetsen te krijgen. Jammer dat halverwege de show Betty een percussie solo gaf toch niet haar sterkste kant en niet echt in de maat.

Betty zit inmiddels al weer 47 jaar in het vak en dat moest het publiek weten, door je hand op te steken als je haar al zoveel jaar volgde, wat interesseert mij het nou hoeveel jaar je al fan van haar bent, of je haar nu pas ontdekt heb of je hele leven haar al volgt. Betty zingt en met volle overtuiging probeert ze er het beste van te maken, soms gaat ze naar mijn mening iets te veel loos wat niet ten goede komt voor haar stem. Tegen het einde van haar show werd er zelf een heuse James Brown medley gespeeld en kregen we nummers van Bob Marley te horen, als er iets is waar ik niet van hou dan zijn het wel medleys. James Brown en Bob Marley zijn al zo vaak live gespeeld dat het klonk als of ik in een plaatselijke kroeg naar een jamsessie stond te luisteren. Als je zolang in het vak zit zoals Betty en in het verleden prachtige nummers aan het vinyl hebt toevertrouwd waarom niet in plaats daarvan een aantal nummers te spelen of meer nummers van je laatste plaat.  

 Na 70 minuten is de koek op en na nog geen 2 minuten kwam het videoscherm  alweer naar beneden, het publiek vond het wel genoeg zo. Een echt enthousiast publiek had door de muziek heen geschreeuwd voor een toegift die er dan ongetwijfeld was gekomen.  Als Betty die avond alleen het podium was opgekomen om haar hit tonight is the night te zingen en daarna weer van het podium zou zijn verdwenen zouden de meeste aanwezigen het nog over een fantastische avond gehad hebben. Betty zette een show neer waarop je op het steeds meer op een  popfestival lijkende Northsea mee weg kan komen, daar willen ze toch alleen maar bekende nummers horen. Maar als je zelf de avond mag vullen dan moet je meer van je zelf laten zien. Op de woensdagavond geen toegift was ze te vermoeid, stem op, of had ze er geen zin meer in? Toen de dj let’s get it on van Marvin Gaye inzette hoorde ik meer gejuich van het publiek dan tijdens de show van Betty en waande ik me op een 40+ feest, de dj’s die waren top Betty was aardig meer niet. Mij ziet ze niet meer terug, die woensdagavond werd niet de avond waar ik opgehoopt had.

Soul ladies Kylie Auldist, Ruby Velle and Hannah Williams

Toen ik in december mijn lijstjes samenstelde nam ik me voor om op zijn minst 1 keer in de maand een stukje te schrijven ongeacht waar het over zou gaan. Januari vloog voorbij alles wat er gebeurde er kwam geen nieuwe blog, daar ging mijn goede voornemen. Was aanwezig bij Holland got soul toffe avond gehad ondanks de slechte presentatie, zag daarna de Soulsurvivors die in een iets meer dan 2 uur durende show de sterren van de hemel speelde maar weer geen stukje hierover, alleen wat foto’s die ik van de Soulsurvivors gemaakt had op mijn flickr account gezet. Zie link http://www.flickr.com/photos/rootsmanbob/sets/72157632569320252/ voor de foto’s. In mijn eerste blog van 2013 een blik terug op 3 albums van 2012. Drie souldames die goed naar het verleden hebben geluisterd en het goede van toen met het huidige van nu hebben samen gevoegd.

Still life is het derde schijfje van Kylie Auldist op het Tru Thoughts label als we het remix album buiten beschouwing laten. Still life klinkt iets minder funky dan de twee voorgaande albums.  About face en letterhead life zijn toch soulvol gezongen ballads die je doet terug denken aan de jaren zeventig. All in you is mooie liefdesverklaring aan haar zoons. Ook op dit album wederom een puik reggae nummer howling for you waarin ze haar liefde voor de Black Keys en de reggae bezingt. Of ze nu disco (changes) of wat voor stijl dan ook zingt ze is geloofwaardig en ze meent het. Alleen al van het gitaar geluid in daydream zou je al opgewonden van kunnen raken, wat is dit album toch weer geweldig geproduceerd. Als Kylie huilt dan huilt ze ook echt voor jou. Still life is een heel soulvolle plaat geworden haar beste tot nu toe.

Het mooie van deze tijd is dat je niet eerst naar de platen/cd winkel hoeft om nieuwe artiesten te ontdekken. Hannah Williams ontdekt in een nieuwsbrief van Record Kicks lang geleden. Kocht toen via hun site de single I’ve been wating met op de AA kant don’t tell me en diep fried funk. Haar stem lekker rauw alsof er een nieuwe Marva Whitney was opgestaan. I’ve been waiting is een prachtige soulballad die niet op de vinyl uitgave staat. Alleen het nummer don’t tell me staat op het album, aangevuld met negen nummers waaronder èèn cover I’am a good woman van Barbara Lynn. Cold Blood heeft het nummer ook opgenomen voor hun eerste lp en de uitvoering die Hannah Williams & the Tastemakers ervan hebben gemaakt is toch weer anders maar wel fantastisch. Van dit nummer zijn vele covers bekend die van Savage City bv is ook prachtig.  Album opener work it out zijn ze sterk beïnvloed door James Brown zoals Hannah haar longen uit het lijf zingt aan het eind van het nummer baby I wanna scream I wanna scream zou je willen dat ze net zoals bij get it ook het tweede deel op het album hadden gezet. De Tastemakers klinken als de nieuwe JB’s rete strak en alles in dienst van de muziek.  Als de rauwe stem van Etta James je ooit is geraakt heeft zal je als een blok vallen voor Hannah Williams & the Tastemakers. Wat een strot heeft ze en dat zal live ongetwijfeld net zo goed zijn. A hill of feathers is zo’n plaat die je terugneemt naar het jaar 1970 waar James Brown in de studio staat bij de opnames, met een grote brede grijns op zijn gezicht, having a funky good time

Een van de grootste verrassingen van het vorig jaar vond ik Ruby Velle & the Soulphonics. Soms hoor je wel is platen die je meteen bij blijven die je raken waar je vrolijk van word. It’s about time is voor mij zo’n plaat, een paar jaar terug had ik het zelfde gevoel met het album keep reachin up van Nicole Willis & the Soul Investigators. Ruby Velle afgebeeld op de hoes als een huisvrouw uit de jaren 60 die met haar koffer wacht op de trein die haar naar haar nieuwe geliefde zal brengen. Coming home to you die geliefde zal lang moeten wachten want met dit schijfje zal ze eerder de hele wereld over reizen. Voor het titelnummer It’s about time hebben ze ongetwijfeld inspiratie geput uit de James Brown klassieker it’s a mans mans world. Wat knallen die gitaarlicks je huiskamer binnen het zou zo een kwaliteits product kunnen zijn die uit de Daptone stal komt! In it’s about time zingt ze dat het tijd is dat er vrijheid komt voor iedereen en we aan onze toekomst moeten denken geweld lost niks op. Mr wrong heeft iets vrolijks waar je blij van wordt alsof je naar een Motown klassieker zit te luisteren. Een van haar nummers heet looking for a better thing, verder zoeken heeft geen zin Ruby heeft soul waar menig ander artiest die zegt soul te zingen nog een voorbeeld aan zou kunnen nemen. Op de achterkant van het cd hoesje loopt ze met haar koffer in haar hand op weg naar de volgende concertzaal, hopelijk komt ze ook binnenkort samen met de Soulphonics deze kant op. Heel fijn plaatje van Ruby gaan we nog veel horen.