Een paar jaar geleden toen ze hun album plug & play uit hadden met gastzangeres Dionne Charles zag ik de New Mastersounds nog optreden tijdens een Blue Note Trip in de Melkweg. In de nachtelijke uren speelde ze toen een prima set van bijna 2 uur. Dionne Charles gaf de rauwe funk van de New Mastersounds net dat beetje extra wat het nodig had om niet te gaan vervelen, een hele set luisteren naar alleen instrumentale soul/funk is voor mij niet weggelegd. Het album plug & play was ook het laatste album dat ik van hun had aangeschaft, totdat ik onlangs in een platen/cd winkel een goedkoop exemplaar van hun laatste album Breaks from the border vond. Iets wat me meteen opviel bij de eerste luister beurt is dat ze nu zelf de vocalen voor hun rekening nemen. Het funky geluid van weleer is er nog wel maar het klinkt allemaal toch wat meer pop georiënteerd, een soort hedendaagse Rare Earth. Het instrumentale Josus zal het ongetwijfeld goed doen op de dansvloer, maar dit schijfje zal mede door de vocalen die op mij weinig indruk maakten niet snel meer de cd speler halen. Misschien is dit een album dat je meerdere malen gehoord moet hebben. Op een volgend album maar weer een zangeres die wel het echte soul/funk gevoel kan overbrengen.
Een ander schijfje dat bijna continue in mijn speler zit is het nieuwe album van Sven Hammond Soul. The Apple field is niet een plaat waarvan je zou verwachten dat de hammond de hoofdrol voor zijn rekening neemt, geen ellende lange solo’s dus, maar the Apple fields is een album geworden waar de muziek centraal staat. Een glansrol is er voor Tom Beek in het nummer just lovin’ it ongelofelijk hoeveel gevoel en soul hij in dat nummer legt. El Mariachi zou zo de titeltrack van de aller laatste western van Clint Eastwood kunnen zijn, waar het in dit geval is verkeerd afloopt met de hoofdrol speler. Op Let’s roll klinkt Sven als een Nederlandse Jimmy McGriff. Slechts 3 minuut en 47 seconden duurt dit nummer, van zulk soort shuffle’s kun je wat mij betreft nooit genoeg van krijgen en kunnen ze me ook niet lang genoeg duren. Had Sven op het vorige album gastbijdrage van o.a. Sherry Dyanne op dit schijfje mogen Patt Riley en Ivan Peroti hun kunsten laten horen. Last time is een ontroerende soul ballad die je mee terug neemt naar de begin jaren zeventig. Sixties gevoel in love drunk het nummer had ook zo door Ray Davies geschreven kunnen zijn. Als ik Crumbs off the table hoor snap ik niet dat Patt Riley nog geen eigen album uit heeft, wat een stem, iets wat ik ook vind van Ivan Peroti. The Apple field is een mix van diverse stijlen die Sven tot een geheel heeft gemaakt. Ook aan de vormgeving is met zorg aandacht aanbesteed waar naast de teksten en de nodige informatie, ook prachtige foto’s instaan, waarvan ik zou willen dat ik ze zo kon maken. Wereld soul gemaakt in Holland veel beter is er niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten