Als om 10 voor acht de Menahan Street Band uit eindelijk het podium opkomt en de eerste noten spelen van de twee instrumentale nummers die ze ten gehore brengen zit de sfeer er in de zaal er goed in. Zie aan het gezicht van de gitarist dat hij en ook de rest van de band staan te genieten, het publiek neuriet mee. Als Charles Bradley aangekondigt wordt en op het podium verschijnt krijgt de man een staande ovatie, zijn debuut album no tme for dreaming kan je nu al rekenen tot een van de beste soulplaten van 2011, de man geniet van al die aandacht en maakt een diepe buiging naar het publiek als dank voor zo’n geweldige ontvangst terwijl hij nog geen woord gezongen had.
Als Charles dan eenmaal begint is het feest compleet, wat een strot wat een power en emotie, bovendien blijkt hij ook nog is een geweldige entertainer te zijn, ja hij heeft goed naar een van zijn helden James Brown gekeken. Charles staat met een dusdanig charisme op het podium alsof hij zijn hele leven niet anders gedaan heeft, maar de realiteit is toch anders, zelden heb ik zo iemand horen zingen die zo diep gaat en geloofwaardig is die de ellende die er heerst zo geloofwaardig maakt. Als Charles tegen het einde van zijn set een cover van Neil Young (heart of gold) speelt, en hoor hoe veel soul hij in dat nummer heeft gestopt iets wat eigenlijk alleen hele grote soulzangers kunnen kon mijn avond niet meer stuk.
Na Charles nog een instrumentaal nummer van de Menahan Street Band voordat Lee Fields mocht aantreden. Om eerlijk te bekennen zo goed kon ik Lee Fields ook weer niet, heb niks van die man bij mij thuis in de kast staan, het enige wat ik wel is van hem had gehoord was in het radioprogramma Fingerpoppinsoul en dat vond ik niet slecht.
Lee Fields vond ik de charmeur van de avond waar Charles over zijn ellende zong deelde Lee regelmatig een handkus uit naar een van de dames in de zaal. Ook Lee Fields zou zo familie van James Brown kunnen zijn, vond alleen zijn set wat aan de korte kant had verwacht dat hij iets langer zou zingen. Tijdens het optreden van Lee Fields zie ik dat Charles achter het gordijn staat te genieten van zijn show, voor mij een kippenvel moment. Als de Menahan Street Band na luid gejuich weer terug komt voor een welverdiende toegift mag Charles Bradley nog een keer een nummer zingen van zijn album no time for dreaming gevolgd door Lee Fields die de set afsloot met het nummer Sunny.
Na iets meer dan anderhalf uur is de show dan toch echt afgelopen even waande ik me weer midden in 1967, zag een show zoals je die tegenwoordig niet vaak meer ziet op Nederlandse podia, dacht terug aan de geweldige Waylo shows die ik eind jaren 80 gezien heb met Ann Peebles, Lynn White, Otis Clay, David Hudson en Billy Always. Jammer dat er niet vaker van dit soort artiesten naar ons land komen waarschijnlijk te duur of ze willen niet, maar het zou toch zo mooi zijn om Otis Clay samen met de Revelations te zien spelen in de poptempel van Nederland. Charles en Lee bewezen deze avond tot de top van de hedendaagse soul te horen en de mensen die ze live gezien hebben zullen dit beamen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten